Dzisiejszy artykuł stanowi już kolejny wpis poświęcony tematyce najpopularniejszych atrakcji turystycznych Paryża. W poprzednim zachęcałam do odkrycia uroku Wieży Eiffela, Luwru i Katedry Notre-Dame. Dziś posuniemy się odrobinę dalej na planie stolicy Francji i dotrzemy w okolice Opery Paryskiej, Champs-Élysées oraz Montmartre. Miejsca te nie są usytuowane tuż koło siebie, wobec czego należy uprzednio sprawdzić ich lokalizację, szczególnie jeśli wolelibyśmy odwiedzić danego dnia atrakcje leżące na tej samej trasie. Z Opery można dotrzeć w ok. 15 minut pieszo do Place de la Concorde, który stanowi początek Pól Elizejskich. Natomiast Montmartre to wyprawa w nieco odleglejsze regiony Paryża, na którą warto poświęcić minimum pół dnia, bo w moim osobistym przekonaniu, stanowi jeden z najpiękniejszych i najbardziej klimatycznych zakątków Paryża. W niniejszym artykule skupię się wyłącznie na jednym ze znanych obiektów tej dzielnicy, mianowicie na Bazylice Sacré-Cœur. Podobnie w przypadku Pól Elizejskich – opiszę element zwieńczający tę aleję, czyli Łuk Triumfalny. Co do Opery nie ma wątpliwości – będzie to prawdziwie budynek Opery Paryskiej.

Łuk Triumfalny (L’Arc de Triomphe)

Łuk Triumfalny znajduje się w zachodnim krańcu Pól Elizejskich, na placu Charles’a de Gaulle’a. Jego budowę rozpoczęto w 1806 roku na zlecenie Napoleona. Budowla miała na celu upamiętnienie ofiar poległych w czasie rewolucji francuskiej i wojen napoleońskich. Prace nad Łukiem ukończono w roku 1836. Cztery lata później przeszedł pod nim orszak pogrzebowy Napoleona w kierunku Kościoła Inwalidów (Dôme des Invalides), gdzie pochowano jego ciało. Autorem projektu architektonicznego Łuku Triumfalnego był  Jean François Chalgrin, natomiast rzeźby zdobiące fasadę wykonał François Rude. Budowla mierzy około 50 metrów wysokości i z usytuowanej na jej szczycie platformy widokowej można podziwiać piękny pejzaż miejski Paryża. Do Łuku Triumfalnego wiedzie podziemne przejście. Następnie należy pokonać 284 stopnie, by dotrzeć na wierzchołek obiektu. Wewnątrz znajduje się niewielkie muzeum poświęcone historii obiektu. Łuk Triumfalny stanowi imponującą atrakcję turystyczną z jednej strony ze względu na wyjątkowy widok na Pola Elizejskie, który rozpościera się przed turystą po dotarciu na szczyt budowli, a z drugiej strony ze względu na bogate zdobienia i płaskorzeźby. Do najsłynniejszych należy Marsylianka (prawy filar od strony wschodniej, przedstawia wymarsz ochotników z 1792 roku) i Triumf Napoleona (lewy filar od strony Pól Elizejskich, upamiętnia zawarcie traktatu wiedeńskiego w 1810 roku). Ponadto na murach Łuku wyryto nazwiska 386 oficerów napoleońskich, w tym 7 Polaków (m.in. Jan Henryk Dąbrowski i Józef Grzegorz Chłopicki). Wraz z dwoma innymi łukami usytuowanymi w jednej linii, Łuk Triumfalny tworzy tzw. Wielką Oś, która rozpościera się na 8 km od Luwru i stojącego przy nim Arc du Carrousel, po La Défense i znajdujący się tam nowoczesny Grande Arche.

Bazylika Sacré-Cœur

Dotarłszy na Montmartre, z różnych zakątków dzielnicy ujrzymy piękną białą Bazylikę Sacré-Cœur, która zwieńcza szczyt wzgórza. Ten obiekt sakralny został wybudowany w stylu romańsko-bizantyjskim, a jego elewację pokryto białym granitem – trawertynem. Mimo, że zarówno wnętrze i zewnętrze zostały utrzymane w raczej minimalistycznym stylu, to ogromne kopuły i piękne widoki rozpościerające się ze szczytu wzgórza Montmartre przyciągają tu wielu turystów. Bazylika prezentuje się równie efektownie nocą, gdyż oświetlenie nadaje jej imponujący, ciepły, złotawo-żółty odcień. Jej budowę rozpoczęto w 1876 roku w celu upamiętnienia 58 000 żołnierzy francuskich poległych w wojnie francusko-pruskiej, a prace wykończeniowe trwały do 1924 roku. Autorem projektu był Paul Abadie. Kopuły bazyliki mierzą po 79 metrów wysokości. Dzwonnica została wybudowana oddzielnie, mierzy 83 metry i wewnątrz niej znajduje się najcięższy dzwon Paryża (19 ton). Wstęp do bazyliki jest bezpłatny, nie wolno natomiast wykonywać w niej zdjęć. Obszar usytuowany centralnie naprzeciw ołtarza jest odgrodzony i niedostępny dla pędzących w pośpiechu turystów – mogą w nim przebywać jedynie osoby oddające się modlitwie. Wewnątrz budynku, niewątpliwie, główną uwagę przyciąga ogromna mozaika z Chrystusem na sklepieniu kopuły, stylizowana na bizantyjską. Ponadto wielkie wrażenie wywierają witraże oraz wejściowe drzwi z brązu, które zdobi płaskorzeźba przedstawiająca Ostatnią Wieczerzę.

Opera Paryska

Opéra National de Paris Garnier to budynek opery, który powstał na zamówienie Napoleona III w latach 1862 – 1880. Stanowi bardzo interesujący obiekt architektoniczny o charakterze eklektycznym, łączący w sobie elementy stylu klasycznego i barokowego. Odnajdziemy tu kamienne fryzy, posągi i kolumny, posadzki i schody z kolorowego marmuru oraz miedzianą kopułę. Mówi się, że budynek przypomina kształtem ogromny tort weselny. Jego projekt stworzył Charles Garnier, a malowidła na suficie w sali ze sceną i widownią wykonał rosyjski malarz Marc Chagall. Widownia opery może pomieścić 2200 osób, a scena – 450 artystów. Imponującym elementem jest potężny żyrandol zawieszony pod sufitem głównej sali operowej, który waży 6 ton. Ogromne wrażenie wywiera również foyer opery oraz główna klatka schodowa. Ciekawostką jest, że w podziemiach opery wciąż znajduje się jezioro, które dawniej służyło jako inspiracja dla Gastona Leroux’a do napisania „Upiora w operze”. Niestety, obecnie wstęp do tego obszaru obiektu jest niedozwolony dla turystów. Warto o tym wiedzieć przed wejściem do opery w celu wyłącznie zwiedzania, gdyż wstęp nie jest darmowy. Bogato zdobione wnętrze stanowi ogromną atrakcję i bez wątpienia wyróżnia Operę Paryską na tle innych gmachów operowych świata, niemniej, stanowią zaledwie namiastkę tego, co można ujrzeć w Wersalu.